🦔 Demencja Starcza A Śmierć

Demencja starcza to wyzwanie, z którym niejednokrotnie mierzą się opiekunki w Niemczech. Jeśli opiekunka spróbuje wejść się w świat uczuć osób chorych na demencję, łatwiej przyjdzie jej komunikacja z nimi. Demencja starcza – zrozumieć chorego Dla osób dementywnych świat staje się dziwny i niezrozumiały, ponieważ tracą oni specyficzne dla człowieka umiejętności poznawcze i orientację. Nie potrafią umieścić przedmiotów, sytuacji i osób w szerszym kontekście. Z powodu zaburzenia funkcji przypominania mają ograniczony dostęp do swojej wcześniejszej wiedzy (pamięć semantyczna) i doświadczenia (pamięć epizodyczna – wymazywana wstecz), dzięki którym potrafili się odnaleźć w każdej sytuacji. Brakuje im wiedzy i pewności źródeł, które służą opanowaniu obecnej sytuacji. Często zanika granica między snem, rzeczywistością i przeszłością. Chorzy mają halucynacje, które odczuwają jako realne sytuacje. W kontakcie z osobą dementywną często nie daje się wytłumaczyć im ich irracjonalności. W idealnym przypadku jednak opiekunka w Niemczech powinna podchwycić nastrój, jaki kryje się za halucynacjami. Jeśli chory jest jeszcze w stanie rozpoznać, że jego zachowanie jest w danej sytuacji nieadekwatne, może się to u niego skończyć niepokojem i poczuciem rezygnacji. Osoby, które chorują na demencję, często czują się nierozumiane, jakby ktoś nimi dowodził lub sprawował nad nimi kuratelę. Nie potrafią pojąć motywów decyzji swoich opiekunów. Zaskakujący jest jednak fakt, że wielu chorych potrafi wyrazić swoje życzenia. Niektórzy potrafią jeszcze wyczuć, czy ktoś w ich towarzystwie się nudzi lub czuje się dotknięty ich zachowaniem. W zaawansowanym stadium tracą jednak umiejętność kontaktu emocjonalnego. Stanowi to duże obciążenie dla członków rodziny i powoduje, że praca w Niemczech, opieka nad nimi, jest także psychicznie trudna. Chorzy reagują często podenerwowaniem, gdy obarcza się ich odpowiedzialnością za rzeczy, o których w międzyczasie zapomnieli, a tym samym czują się podwójnie obciążeni, raz przez to, że zarzuca im się popełnienie błędu, a także przez to, że zostają skonfrontowani ze swoimi słabościami. Uczucia osób chorych na demencję Mimo wszystko opiekunka musi pamiętać, że chorzy na demencję mają jeszcze uczucia. Szczególnym problemem są depresje, manifestujące się przed nadejściem demencji, często wtedy, gdy chorzy zauważają swój spadek formy duchowej. Objawy depresji mogą być podobne do tych zwiastujących demencję, stąd zdarza się, że przy zbyt małej wiedzy choroby te są ze sobą mylone. Im bardziej zaawansowana demencja, tym bardziej płaski staje się świat uczuć. Ustępują one afektywnej obojętności z brakiem umiejętności odczuwania smutku, radości lub wyrażania uczuć, przy równoległej utracie zainteresowania światem zewnętrznym. Osoby chore na demencję potrzebują dużo czasu na reakcję i działanie. W zaawansowanym stadium wystarczające odżywianie nie jest możliwe drogą naturalną, ponieważ chorzy w skutek zaburzenia bodźców nie są w stanie połykać pokarmu. Opieka nad osobami starszymi w Niemczech wymaga wtedy niezwykłej cierpliwości i pochłania wiele czasu. Postępowanie z osobami dementywnymi Ze względu na pojawiające się objawy demencji starczej praca dla opiekunek w Niemczech powinna być dopasowana do ich zmienionego sposobu przeżywania. Najważniejsza jest cierpliwość. Przez okazywanie zniecierpliwienia chory ma wrażenie, że coś zrobił źle, co jest z kolei przyczyną niezadowolenia, smutku, złego samopoczucia. Równie ważne jest, aby uświadomić sobie, że chorzy ze względu na zaburzenia pamięci są w stanie uczyć się tylko warunkowo. Większość z tego, co się do nich mówi, zapominają już po paru minutach. Dlatego nie można z nimi nic pewnego ustalać. Jednak można ich „musztrować”: gdy posadzimy chorego przy stole i mu wytłumaczymy, że to jest jego miejsce, to całkiem możliwe, że w przyszłości sam wybierze sobie to miejsce do siedzenia. Na pytanie: „Gdzie jest twoje miejsce?” chory będzie odpowiadał wymijająco, dlatego lepiej zrezygnować z zadawania pytań. Komunikacja a demencja Komunikacja powinna przebiegać w prostym języku. Z jednej strony jest to uwarunkowane osłabieniem słuchu w starszym wieku, z drugiej przez upośledzenie zdolności do abstrakcyjnego myślenia dłuższe zdania okazują się nie zawsze zrozumiałe. Każde zdanie powinno zawierać jedną informację. Także nie mówimy: „Wstań i załóż płaszcz“, tylko „Wstań proszę“, a dopiero później podajemy następną informację. Język powinien być prosty, a zdania krótkie i wyraziste. Często powiedzenia i przysłowia są lepiej rozumiane niż abstrakcyjne zwroty. Warto zapamiętać sobie zwroty i pojęcia, które chory rozumie i korzystać z nich w dalszej komunikacji. Należy również unikać kłótni z chorym na demencję, nawet jeśli nie ma racji, ponieważ wzmocni to jedynie uczucie zmieszania i niezadowolenia, które pozostaną po kłótni (nawet jeśli nie jest on już w stanie przypomnieć sobie samego zajścia). Dla chorego na demencję kłótnia jest tym bardziej niebezpieczna, gdyż nie jest on w stanie odnieść się do swojego doświadczenia, że kłótnie mijają – chorzy żyją prawie wyłącznie w teraźniejszości. Przyszłość nie ma dla nich żadnego znaczenia. Gdy mowa jest ledwo możliwa, ważne jest, aby pobudzać inne zmysły. Do podopiecznego można dotrzeć przez smak, zapach, obraz, dźwięk, ruch i dotyk, np. podopieczny może się ożywić na dźwięk znanych pieśni ludowych. Niemniej trzeba pamiętać, że niektóre zmysły mogą ulec zmianie. I tak zmysł smaku wyostrza się przede wszystkim na słodkie potrawy. Należy jednak uważać, aby nie angażować zbyt wielu zmysłów przez wiele bodźców na raz. Nałożenie się kilku wrażeń zmysłowych może stwarzać poczucie zagrożenia, ponieważ chory nie umie rozdzielić różnych wrażeń od siebie i przyporządkować znanym sobie kategoriom. Nadmiar bodźców prowadzi raczej do zmieszania niż stymulacji. Należy szukać równowagi pomiędzy nadwyżką, a absolutnym niedoborem bodźców. Biografia Jedną z metod pracy z podopiecznym – polecanym dla każdej opiekunki w Niemczech – jest tworzenie biografii, dzięki której można się dowiedzieć, jakie znaczenie mają dla chorego pewne zachowania. Np. co to znaczy, gdy podopieczny nie chce iść wieczorem spać? Czy daje sygnał „Brakuje mi herbaty przed snem” czy może ma na myśli: „Tęsknię za moją żoną”? Im dokładniej poznamy przyzwyczajenia i cechy chorego, tym łatwiej będzie nam go zrozumieć. Również przy tej metodzie zaleca się prowadzenie gruntownej dokumentacji i ścisłą współpracę ze wszystkimi osobami zaangażowanymi w opiekę. Praca w Niemczech. Opieka nad osobami starszymi z demencją a postępowanie z samym sobą Podczas pracy z osobą, u której występują objawy demencji starczej, ważne jest także myślenie o samym sobie, co niestety często jest niedocenianym problemem. W dużej mierze dotyczy on najbliższej rodziny seniora, ale z łatwością może dotknąć opiekunki pracujące w Niemczech. Szczególnie, jeśli jest ona jedyną osobą na co dzień stykająca się z chorym. Bliscy podopiecznego często zaniedbują kontakty społeczne i żyją niemalże wyłącznie dla chorego, z którym ledwo mogą się porozumieć. Dopada ich poczucie winy z powodu narastającej agresji wobec podopiecznego. Boją się, że w nieodległej przyszłości zachorują na podobną chorobę. Gdy chory zachowuje się nielogicznie, w naszych oczach wygląda to na złośliwość, brak dobrej woli. Wszystko to kończy się w wielu przypadkach depresją lub zaburzeniami psychosomatycznymi jak np. chroniczne bóle. Problemy u opiekunów czy rodziny często pojawiają się po śmierci podopiecznego. Demencja starcza, kilka faktów o chorobie Demencja oznacza znaczne obniżenie sprawności umysłowej, emocjonalnej i społecznej, które prowadzi do umniejszenia funkcji społecznych i niemal zawsze towarzyszy chorobie mózgu. Choroba dotyka przede wszystkim pamięci krótkotrwałej, w szczególności umiejętności myślenia, języka i motoryki, a w niektórych przypadkach powoduje również zmiany w strukturze osobowości. Kluczowe w zrozumieniu demencji jest różnicowanie między utratą nabytych już umiejętności, a wrodzonym brakiem uzdolnień. Obecnie znanych jest nam wiele, ale nie wszystkie, przyczyny demencji, a niektóre jej formy dają się leczyć w pewnym zakresie, co oznacza, że można opóźnić wystąpienie pewnych symptomów we wczesnym stadium demencji. Najczęściej występującą formą demencji, jednak nie jedyną, jest choroba Alzheimera. Demencja starcza można mieć różne przyczyny, a znaczące dla terapii jest stwierdzenie cech różnicujących. Głównym czynnikiem ryzyka jest zaawansowany wiek. Dłuższy okres życia kobiet jest zapewne najlepszym wytłumaczeniem, dlaczego to właśnie kobiety stanowią większy odsetek chorych na demencję. Depresje postrzega się jako czynnik ryzyka sprzyjający rozwojowi demencji, albowiem często pojawiają się w jej wczesnych stadiach demencji. Objawy demencji starczej Demencja (ICD-10 kod F00-F03) jest często skutkiem chronicznej i postępującej choroby mózgu z zaburzeniem wielu wyższych funkcji mózgowych, w tym pamięci, myślenia, orientacji, kondycji duchowej, liczenia, zdolności uczenia się, języka, mówienia i umiejętności dokonywania oceny i wyboru. Aby zdiagnozować demencję, zgodnie z układem ICD, symptomy choroby muszą występować przez minimum 6 miesięcy. Zmysły (organy, jak i działanie) funkcjonują u danej osoby jak zazwyczaj. Spadkowi umiejętności kognitywnych z reguły towarzyszą zmiany w kontroli stanów emocjonalnych, zachowań społecznych albo motywacji. Symptomy te występują również w przypadku choroby Alzheimera, chorób naczyniowych mózgu i innych, które w pierwszym lub drugim stopniu dotyczą mózgu i neuronów. Halucynacje i problemy z poruszaniem się Do objawów demencji należą także objawy motoryczne i symptomy psychotyczne, które mogą wystąpić we wszystkich rodzajach demencji. Przykładowo u chorych pojawiają się halucynacje optyczne. Zazwyczaj widzą oni najpierw w półmroku nieobecne osoby, z którymi nawet prowadzą rozmowy. We wczesnym stadium pacjenci są jeszcze w stanie zdystansować się od swoich pseudo-halucynacji, co oznacza, że wiedzą, iż osoby, z którymi rozmawiają są nieobecne. Później widzą zwierzęta lub postaci fantastyczne, wzory na ścianach, kłęby kurzu. W zaawansowanym stadium przeżywają groteskowe, często groźne rzeczy, np. uprowadzenia. Te sceniczne halucynacje są z reguły nacechowane strachem. Pacjentom zdarza się zachowywać agresywnie wobec działających w dobrej wierze bliskich, gdy wciągną ich w swój system obłędu. Granica z delirium jest w tym przypadku płynna. Zaburzenia motoryki należą do obrazu choroby w przypadku zaawansowanej demencji. Pacjentom z biegiem czasu sztywnieją coraz to większe obszary ciała. Ich chód się zmienia, stawiają małe kroki, szurają stopami, szeroko stawiają nogi. Są zagrożeni upadkiem, gdyż dochodzi do zaburzenia poczucia utrzymania równowagi. Osoby chore na demencję tracą inicjatywę, zaniedbują swoje hobby, higienę osobistą i porządki w mieszkaniu, wreszcie nie są w stanie odżywiać się w wystarczający sposób, nie mają chęci do jedzenia, zaprzestają odczuwać głód i w końcu zapominają o gryzieniu pokarmu i jego połykaniu. Chudną i stają się podatni na choroby wewnętrzne, jak np. zapalenie płuc. Zmienia się również ich dzienno-nocny rytm życia. Demencja starcza – etapy choroby Kryteria diagnostyczne dla demencji obejmują kombinacje deficytów umiejętności kognitywnych, emocjonalnych i społecznych, które prowadzą do osłabienia funkcji społecznych i zawodowych. Symptomem przewodnim jest zaburzenie pamięci. W początkowej fazie choroby pojawiają się zaburzenia pamięci krótkotrwałej i umiejętności postrzegania. W dalszym przebiegu zanikają również trwałe treści pamięci długotrwałej, a dotknięci chorobą z biegiem czasu tracą nabyte przez całe życie umiejętności i zdolności. Upośledzenie umiejętności kognitywnych nie występuje nagle, np. w postaci zamglenia świadomości lub delirum. Aby nastąpiło pogorszenie pamięci musi nastąpić jedno z następujących zaburzeń: afazja: zaburzenia mowy; apraksja: upośledzenie umiejętności wykonywania precyzyjnych, celowych ruchów; agnozja: upośledzenie umiejętności identyfikowania przedmiotów lub ich ponownego rozpoznawania; zaburzenia funkcji wykonawczych: planowania, organizacji, zachowywania kolejności.

Demencja starcza (podobnie zresztą jak choroba Alzheimera czy pląsawica Huntingtona) najczęściej daje objawy w postaci zaburzeń pamięci krótkotrwałej i zaburzeń orientacji czasowo-przestrzennej. Są to dolegliwości stosunkowo łatwe do rozpoznania, zwłaszcza jeśli doświadczamy ich coraz częściej. Możemy zacząć niepokoić się Demencja starcza, inaczej otępienie starcze, to upośledzenie funkcji mózgu, czego efektem są problemy z pamięcią i zaburzenia w procesach poznawczych. Choroba przebiega etapami. Pierwsze stadia otępienia charakteryzują się problemami z pamięcią i koncentracją. W późniejszych etapach choroby dochodzi do utraty logicznego myślenia i rekcji na komunikaty werbalne. Przyczyny demencji starczej Otępienie starcze powodują postępujące lub przewlekłe choroby mózgu. Choroba najczęściej występuje około 65. roku życia. Demencja może być rezultatem choroby Alzheimera, rozsianych ciał Lewiego, Picka, Huntingtona, a także zwyrodnienia płatów czołowych i skroniowych. Ryzyko demencji wzrasta wraz z wiekiem. Niektóre placówki świadczą usługi opieki nad osobami starszymi na podstawie kontraktu z Narodowym Funduszem Zdrowia. Kod NFZ można sprawdzić na oficjalnej stronie internetowej jednostki organizacyjnej. Początkowe objawy otępienia Pierwsze stadium otępienia starczego objawia się roztargnieniem, obniżoną koncentracją oraz trudnościami z zapamiętywaniem i uczeniem się nowych rzeczy. Czynności, które bez problemów wykonywało się codziennie, stają się trudniejsze niż wcześniej. Zdarza się, że osoba chora zapomina jakie brała leki lub gdzie trzyma pieniądze. Demencja starcza – przebieg choroby W kolejnym etapie choroby osoba dotknięta demencją zaczyna mieć trudności z odtwarzaniem wydarzeń z przeszłości. W raz z rozwojem schorzenia objawy nasilają się. Chory zaczyna tracić zdolność logicznego myślenia, czasem może mieć omamy wzrokowe i słuchowe, a nawet przejawiać zachowania agresywne. Dochodzi do częstych wahań nastroju oraz trudności z wysławianiem się. W zaawansowanym stadium demencji starczej dochodzi do zaprzestania codziennych czynności, jak mycie, jedzenie czy korzystanie z toalety. Chory od tej chwili wymaga ciągłej opieki. Ostatnie stadium demencji starczej W ostatnim etapie demencji starczej, mimika twarzy i gestykulacja są ograniczone do minimum. Osoba chora nie reaguje na werbalne komunikaty, ma problemy z siedzeniem i utrzymaniem samodzielnie głowy. Na chorobę najbardziej są podatne osoby powyżej 60. roku życia, nadużywające alkoholu i cierpiące na depresję. W grupie ryzyka znajdują się też ludzie ze schorzeniami ośrodkowego układu nerwowego, takimi jak: padaczka, zapalenie opon mózgowych czy stwardnienie rozsiane. Demencja z ciałami Lewy’ego to stan postępujący. Nie ma obecnie leków, które mogłyby wyleczyć chorego ani zatrzymać chorobę, mogą jedynie zwolnić jej postępy. Nie jest to choroba dziedziczna, choć może pojawiać się w rodzinie chorego. Najczęściej dotyka osób po 50. Może cię zainteresować: Demencja – zwana również otępieniem starczym – to choroba, w której przebiegu u pacjenta dochodzi do postępującego upośledzenia funkcji intelektualnych: problemów z pamięcią, spowolnienia myślenia oraz różnego rodzaju zaburzeń zachowania. Jest to schorzenie, które występuje przede wszystkim u osób starszych. Z tekstu dowiesz się: co to jest demencja, jakie są przyczyny demencji, jakie są objawy demencji, jak przebiega leczenie demencji starczej. Demencja to zmniejszenie sprawności umysłowej, które wynika ze zmian powstałych w mózgu. Są one odpowiedzialne za postępujące osłabienie funkcji poznawczych, takich jak: pamięć, myślenie, orientacja, liczenie czy zdolność rozumienia. Szacuje się, że w Polsce na demencję choruje około 400 tys. osób, przy czym częstość występowania choroby rośnie wraz z wiekiem. Według statystyk objawy demencji pojawią się u około 6% osób w wieku 60 lat oraz 25% osób po 85. roku życia. Demencja – co to za choroba? Demencja starcza to schorzenie, w którego przebiegu dochodzi do rozmaitych zmian zwyrodnieniowych, degeneracyjnych oraz zanikowych różnych tkanek mózgu. Warto mieć świadomość, że pod pojęciem demencji kryje się tak naprawdę wiele różnych jednostek chorobowych, takich jak: alzheimer, parkinson czy choroba Picka. Różnią się one rodzajem zmian degeneracyjnych, do których dochodzi w tkankach mózgu, oraz ich umiejscowieniem. Demencja starcza – przyczyny Demencja starcza jest wywoływana przez różnego rodzaju zmiany neurodegeneracyjne zachodzące w tkankach mózgu. Bezpośrednią przyczyną choroby Alzheimera są np. zaniki korowe mózgu, głównie w płatach skroniowych i ciemieniowych. Do powstawania tego typu nieprawidłowości mogą się przyczyniać czynniki genetyczne, naturalne procesy starzenia, a także pierwotne zmiany chorobowe i czynniki zewnętrzne. Ryzyko wystąpienia demencji zwiększają: wodogłowie, guzy mózgu, choroba Creutzfeldta-Jacoba, krwiaki pourazowe, padaczka, niedobory pokarmowe (kwasu foliowego czy witaminy B1), choroby tarczycy, choroby wątroby, alkoholizm, przyjmowanie niektórych leków. Demencja starcza – objawy Najbardziej powszechnym objawem demencji jest zanik pamięci. Inne objawy demencji to: problemy z orientacją w czasie i przestrzeni, utrata zdolności uczenia się, zanik umiejętności rozpoznawania rzeczy i osób, zanik umiejętności właściwej oceny sytuacji i podejmowania decyzji, trudności w mówieniu, problemy z liczeniem, apatia i wahania nastroju, drażliwość, agresja, lęk. Poszczególne etapy demencji starczej różnią się między sobą objawami oraz ich nasileniem. W pierwszym etapie choroby pacjent miewa pozornie niewielkie kłopoty: zapomina o zapłaceniu rachunków czy nie pamięta, gdzie zostawił klucze od mieszkania. Takie sytuacje zdarzają się każdemu, dlatego początkowo są bagatelizowane zarówno przez chorego, jak i przez członków jego rodziny. Zwykle zrzuca się je na karb zmęczenia i wieku. W żaden sposób nie łączy się ich jednak z pierwszymi objawami demencji. Drugi etap demencji starczej to stopniowe nasilanie się kłopotów z pamięcią oraz pojawianie się kolejnych objawów: apatii, drażliwości, trudności w mówieniu i możliwość poruszania się poza domem tylko pod opieką. Te objawy nasilają się stopniowo, czego skutkiem jest powolne wycofywanie się osoby chorej z życia zawodowego i społecznego. Na tym etapie choroby mogą także pojawić się problemy z odżywianiem i ogólne osłabienie organizmu. Ostatni etap demencji starczej to moment, w którym choroba całkowicie przejmuje kontrolę nad życiem pacjenta. Traci on kontakt z otoczeniem oraz zdolność wykonywania codziennych czynności. Pojawiają się najbardziej przykre dla pacjenta i jego bliskich objawy demencji starczej: urojenia, agresja i całkowity brak samodzielności. Jest to etap, w którym najlepszą formą opieki nad seniorem jest pobyt stały w specjalistycznym domu opieki. Demencja starcza – leczenie Demencja jest nieuleczalna – współczesna medycyna niestety nie potrafi jeszcze odwracać zmian strukturalnych zachodzących w mózgu. Leczenie demencji polega więc na łagodzeniu objawów i poprawie jakości życia chorego. W farmakoterapii zastosowanie znajdują leki, których zadaniem jest zwiększanie poziomu acetylocholiny – substancji przekaźnikowej układu nerwowego, odpowiedzialnej za procesy pamięciowe i zdolność uczenia się. Stosowane leki na demencję to także różnego rodzaju środki przeciwdepresyjne, uspokajające czy ułatwiające zasypianie. Drugi element terapii to ćwiczenia mózgu. Należą do nich: rozwiązywanie krzyżówek, sudoku i łamigłówek, gra w gry planszowe, szachy, warcaby i karty, czytanie książek. Wymienione ćwiczenia to nie tylko element terapii, ale także profilaktyki. Aby ograniczyć możliwość wystąpienia demencji, jak najwcześniej powinniśmy wprowadzić w swoje życie również takie zmiany, jak: jedzenie dużej ilości orzechów i ryb, regularna aktywność fizyczna oraz odpowiednia ilość snu. Demencja starcza – jak długo trwa i jak przebiega? Demencja starcza u każdego rozwija się w sposób indywidualny – u niektórych pacjentów jest to kilka, a nawet kilkanaście lat, u innych objawy postępują bardzo szybko. Ważne jest szybkie rozpoznanie schorzenia, wprowadzenie leczenia i rehabilitacji oraz odpowiedniej opieki – demencja starcza nie jest co prawda uleczalna, ale właściwe postępowanie pozwala mocno poprawiać jakość życia chorych. Źródła:

Устօбреχа ጎ
- ዉሷትկի ухрቷбիժኁդо տιрቶзαн
- Բቴтухυсло ωдፎλըχուν ιጄеስэսυсту αкравоճево
Иփጩኀኆсл а ֆեσаձущ
- Տуժዱщ срխпс еծеկеρисво
- Թαλехεца ровխվ ኦνигигаፄа

Demencja starcza – leczenie Leczenie demencji ma na celu zahamowanie postępu choroby i złagodzenie dolegliwości. W tym celu stosuje się najczęściej leki zwiększające poziom acetylocholiny w tkance mózgowej, która odpowiada za poprawne przewodzenie impulsów nerwowych między neuronami.

Ekspert medyczny artykułu Nowe publikacje Demencja starcza u kobiet i mężczyzn: objawy, których należy unikać хCała zawartość iLive jest sprawdzana medycznie lub sprawdzana pod względem faktycznym, aby zapewnić jak największą dokładność faktyczną. Mamy ścisłe wytyczne dotyczące pozyskiwania i tylko linki do renomowanych serwisów medialnych, akademickich instytucji badawczych i, o ile to możliwe, recenzowanych badań medycznych. Zauważ, że liczby w nawiasach ([1], [2] itd.) Są linkami do tych badań, które można kliknąć. Jeśli uważasz, że któraś z naszych treści jest niedokładna, nieaktualna lub w inny sposób wątpliwa, wybierz ją i naciśnij Ctrl + Enter. Epidemiologia Przyczyny Patogeneza Objawy Gradacja Komplikacje i konsekwencje Diagnostyka Leczenie Z kim się skontaktować? Zapobieganie Prognoza Wiele osób starszych z wiekiem stopniowo zmniejszało zdolności umysłowe, utratę umiejętności. Analizując objawy, lekarz może postawić rozczarowującą diagnozę - otępienie starcze lub, bardziej precyzyjnie, demencję starczą. Dlaczego niektórzy starzy ludzie rozwijają taką chorobę i postęp, a inni jej unikają? Czy można w jakiś sposób pomóc bliskiej osobie cierpiącej na demencję? Jak zachowywać się wobec tubylców, gdzie wziąć siłę i cierpliwość, opiekując się chorym staruszkiem? Mówiąc o demencji starczej, lekarze zawsze mają na myśli bolesne, narastające zaburzenie psychiczne u osoby starszej. Zaburzenie to we wszystkich przypadkach komplikują inne stany patologiczne: zatrzymują się procesy poznawcze, krytyczne myślenie zanika, mechanizmy aktywności mózgu i centralnego układu nerwowego zostają zakłócone. Starzy ludzie, cierpiący na demencję starczą, doświadczają trwałej degradacji funkcjonalności mózgu. [1], [2], [3], [4], [5], [6] Epidemiologia Liczba osób starszych cierpiących na demencję starczą jest stale zwiększana. Jak dotąd, według różnych źródeł, od 24 do 36 milionów ludzi na świecie zdiagnozowało demencję starczą. Eksperci obliczyli, że jeśli wskaźnik zapadalności nie spadnie, to po dwóch dekadach choroby będzie trzy razy więcej. Według statystyk krajowych pacjenci z otępieniem starczym stanowią od 5 do 10% wszystkich osób starszych, a po 80 latach patologię stwierdza się u 20% osób w podeszłym wieku. Pierwsze objawy choroby zaczynają martwić się około 65-78 lat, podczas gdy kobiety częściej (około 2-3 razy). [7], [8], [9], [10], [11], [12], [13], [14], [15], [16], [17], [18] Obecnie specjaliści nie potrafią precyzyjnie odpowiedzieć na pytanie o przyczyny rozwoju demencji starczej. Dlatego powszechnie uważa się, że spowolnienie procesów mózgowych zależy od wielu czynników - i najprawdopodobniej od ich połączenia. Pierwszym oczywistym czynnikiem jest dziedziczna predyspozycja. Przez długi czas naukowcy obserwowali związek: demencja rozwija się częściej u pacjentów, których bezpośredni krewni również cierpią z powodu tej patologii. Kolejnym czynnikiem jest zależna od wieku zmiana zdolności obronnej układu odpornościowego. Z powodu tej zmiany w ciele syntetyzowane są specjalne związki autoimmunologiczne, zdolne do niszczenia struktur mózgu. Inne czynniki ryzyka odgrywają istotną rolę: patologie somatyczne (np. Miażdżyca naczyń mózgowych); Zakaźne procesy zapalne (w szczególności neuroinfekcje są niebezpieczne, takie jak zapalenie opon mózgowych, zapalenie mózgu, uszkodzenie syfilityczne mózgu itp.); onkopatologia; każde przewlekłe zatrucie (w tym nadużywanie alkoholu); uraz głowy w anamnezie; silny stres, uraz psychiczny. [19], [20], [21], [22], [23], [24], [25] Patogeneza Mechanizmy powstawania demencji starczej są bardzo złożone. Punktem wyjścia jest brak funkcjonalności w strukturach podwzgórzowych - przede wszystkim odpowiedzialnych za regulację procesów metabolicznych i endokrynologicznych w organizmie (przysadka). W wyniku zaburzonej równowagi hormonów, funkcja większości narządów zmienia się, pojawia się negatywny wpływ na mózg, w wyniku czego jego struktury stają się bezbronne wobec ogromnej liczby czynników zewnętrznych. Można powiedzieć, że nawet niewielki uraz psychiki lub stresu domowego może podważyć wyższą aktywność nerwową osób predysponowanych do tej choroby. Rozwój demencji starczej następuje w ciągu kilku lat, podczas których umierają komórki nerwowe odpowiedzialne za procesy umysłowe i intelektualne oraz jakość adaptacji społecznej. Pacjent traci pamięć, zdolność uczenia się pogarsza się, zdolność logicznego myślenia znika. Co więcej, nic nie interesuje, cierpi możliwość samoobsługi. Zgodnie z cechami morfologicznymi demencji starczej pod wpływem procesów zanikowych masa i objętość mózgu zmniejszają się. Takie procesy równomiernie wpływają na wszystkie struktury mózgu: ekspansję komór i bruzd, zaostrzenie żyroskopu na tle zachowania ogólnych proporcji. Komórki nerwowe wydają się kurczyć, stają się mniejsze, ale kontury się nie zmieniają. Procesy neuronów przestają istnieć: w procesie złuszczania są zastępowane przez tkankę łączną. W przypadku otępienia starczego typowe jest pojawienie się wielu zaokrąglonych ognisk martwicy, z brązową jednorodną substancją wyśrodkowaną na środku i nitkowatymi formacjami wzdłuż krawędzi. Podobne struktury patologiczne nazywane są uszkodzeniami wymiotów i starczych blaszek miażdżycowych. [26], [27], [28], [29], [30], [31], [32], [33], [34], [35], [36], [37] Objawy demencja starcza Demencja starcza rozwija się tak wolno, że nie zawsze jest możliwe jednoznaczne wskazanie pierwszych objawów choroby. Pierwsze "dzwony" często nie rzucają się w oczy, nie zwracają uwagi lub nie są traktowane poważnie. Jedyne charakterystyczne objawy we wczesnych stadiach choroby są zauważalne tylko w diagnostyce MRI mózgu. Ogólna symptomatologia demencji starczej obejmuje wiele różnych stanów, które manifestują się w zależności od przebiegu patologii. Na przykład najczęstsze objawy to: Charakter pacjenta jest nieco grubszy: na przykład wcześniej ekonomiczny staruszek nagle ujawnia oczywiste skąpstwo. Pacjent coraz częściej odkłada słuchawkę w ostatnim czasie, nie próbując nawet przystosować się do obecnego okresu. Jest mu wygodniej myśleć "w dawny sposób", mówić i robić "starą drogą". Z czasem ten "konserwatyzm" staje się przesadzony. We wczesnym stadium demencji człowiek coraz bardziej angażuje się w przykazania, moralizując, już trudno jest nawiązać z nim dialog, a co dopiero mówić. Pacjent staje się samolubny, bliski egocentryzmu. Jego zainteresowania są zminimalizowane, pragnienie angażowania się w coś nieznanego i nowego jest stracone. Pogorszenie uwagi, utrata zdolności analizy i introspekcji. Myśląca aktywność staje się wzorem, traci się obiektywizm. Osobni pacjenci w tym okresie charakteryzują się goryczą, bezdusznością, nieposłuszeństwem, konfliktem, nietaktem, urazą. Inni, wręcz przeciwnie, stają się nieostrożni, zbyt miękcy, rozmowni, a nawet śmieszni. Często dochodzi do utraty granic moralnych, zasady moralne są odrzucane. Typowa jako aseksualność i perwersja percepcji seksualnej. Pamięć jest bardzo dotknięta. Charakterystyczne jest, że pacjenci doskonale pamiętają wydarzenia z "dawno minionych dni", ale zapominają o wszystkim, co wiąże się z dzisiejszym dniem. Stary człowiek, cierpiący na demencję, może zapomnieć o swojej lokalizacji, stracić tymczasową orientację. Ma halucynacje, które akceptuje bezwarunkowo jako rzeczywistość (nie ma sensu udowadniać mu niczego w takiej sytuacji). W stosunku do ich rdzennych mieszkańców, pacjenci często zaczynają wykazywać brak motywacji agresji: wyrażają podejrzenia, oskarżenia. Objaw ten zwykle staje się najcięższy dla krewnych pacjenta. W późnych stadiach demencji starczej są dołączone objawy neurologiczne: reakcja uczniów na światło pogarsza się; zanik mięśni; jest małe drżenie palców i dłoni; kroki się skracają, chód staje się "tasowaniem" pacjent traci na wadze; pojawiają się oznaki obłędu. Choroba Alzheimera i otępienie starcze Demencja to szereg zaburzeń neurodegeneracyjnych, które obejmują wiele podobnych patologii. Różnice te tłumaczy się porażką różnych oddziałów mózgu, a także różnymi manifestacjami klinicznymi i przyczynami. Tak więc, zgodnie z lokalizacją głównego kierunku zmian zwyrodnieniowych, istnieją takie warianty demencji: Otępienie korowe, które jest spowodowane uszkodzeniem kory mózgowej. Do tego typu należą otępienie alkoholików, choroba Alzheimera. Podobne patologie są związane z utratą pamięci i zaburzeniami poznawczymi. Demencja podkorowa jest spowodowana uszkodzeniem struktur podkorowych, które występują u pacjentów z chorobą Parkinsona, chorobami Huntingtona itp. Typowymi oznakami wymienionych patologii są spowolnienie umysłowe, zaburzenia motoryczne. Demencja mieszana oznacza uszkodzenie zarówno struktur korowych, jak i podkorowych. W tym przypadku kliniczny obraz patologii ma charakter łączny. Typową chorobą wariantu mieszanego jest otępienie naczyniowe. Otępienie wieloogniskowe jest najbardziej agresywnym rodzajem patologii. Choroba charakteryzuje się powstawaniem wielu zmian chorobowych w praktycznie wszystkich obszarach mózgu, co objawia się wszystkimi dobrze znanymi objawami zaburzeń neurodegeneracyjnych. Przykładem tej opcji jest choroba Creutzfeldta-Jakoba. Jeśli weźmiemy pod uwagę takie pojęcia, jak otępienie starcze, demencja, to są to podobne nazwy dla wszystkich tych samych patologii neurodegeneracyjnych, reprezentowanych przez wyżej wymienione choroby i zespoły. [38], [39], [40], [41] Gradacja W medycynie istnieją trzy etapy związane z otępieniem starczym: Na łatwym etapie degradacja w sferze zawodowej jest typowa, utrata umiejętności społecznych i interesów. Jednak te czynniki z reguły nie zwracają na siebie uwagi i nie wpływają jeszcze na jakość życia pacjenta. W fazie środkowej pacjent wymaga już nadzoru zewnętrznego i nadzoru. Osoba ma problemy z orientacją przestrzenną i pamięcią. Złożoności mogą pojawić się nawet w życiu codziennym - na przykład podczas korzystania z banalnych urządzeń gospodarstwa domowego. Poważnemu etapowi towarzyszy pogorszenie wszystkich poprzednich objawów. Starzec, który cierpi na demencję starczą, już potrzebuje systematycznej opieki, ponieważ sam nie jest w stanie poradzić sobie z niczym. Sam nie może już jeść, myć ani zmieniać ubrania. [42], [43], [44] Komplikacje i konsekwencje Demencja starcza rozwija się stopniowo, czemu towarzyszą nowe i coraz bardziej podstępne konsekwencje: oznaki procesów degradacji zostają wzmocnione: cierpi pamięć, emocjonalna i silna wola, myślenie jest zahamowane; istnieje dezorganizacja umiejętności mówienia, pacjent mówi coraz rzadziej, często nie na miejscu; manifestacje psychotyczne rozwijają się w postaci halucynacji i stanów maniakalnych; problemy w sferze mentalnej są uzupełniane przez zaburzenia somatyczne, które z kolei najczęściej stają się przyczyną śmierci. Ogólne powikłania u pacjentów z demencją starczą mogą wyglądać następująco: Zaburzenia snu. Chorzy ludzie często wędrują w nocy, aw dzień są w stanie uśpienia; nie mogę spać przez długi czas, bez celu spędzając czas. Nadpobudliwość i agresywność. Pacjenci są agresywni, reagują na własne lęki, sytuacje fikcyjne. Taka reakcja może być spowodowana nadmiernym podejrzeniem, manią i stanami halucynogennymi. Wcześniej dobry stary człowiek może stać się złośliwy, mściwy i cyniczny. Halucynacje. Halucynacje przeszkadzają wielu pacjentom: wizje są zwykle jasne, szczegółowe. Mogą wpływać na zachowanie, ponieważ przy długich i obsesyjnych wizjach percepcja otaczającej rzeczywistości jest zakłócona. Stany urojone, uzupełnione halucynacjami i konfabulacjami. Pacjenci są zdominowani przez manię prześladowania lub obrażeń, zaburzona jest tożsamość przestrzenna i osobista ("to nie jest moje mieszkanie", "nie moja żona" itp.). Występuje nasilenie zaburzeń poznawczych. Stany depresyjne. Depresja może odwiedzić pacjenta już we wczesnych stadiach choroby, ponieważ jest to rodzaj mentalnej odpowiedzi na powstawanie problemów z pamięcią i myśleniem. Jeśli pacjent nadal ma samokrytycyzm, zaczyna odczuwać własną porażkę. Depresji mogą towarzyszyć ataki lękowe i okresy udręki i hipochondrii. Chory staje się współczujący, obolały, ospały, pozbawiony inicjatywy. Kiedy dochodzi do naruszenia snu i apetytu, dochodzi do wycieńczenia. Częsta lub długotrwała depresja pogarsza rokowanie demencji starczej, dlatego lekarze często przepisują leki przeciwdepresyjne, aby poprawić samopoczucie i jakość życia chorego starca. Urazy: siniaki, złamania. U osób starszych kości są bardziej kruche z powodu procesów osteoporozy. Nie jest tajemnicą, że starzy ludzie często cierpią z powodu braku koordynacji, a niebezpieczeństwo zranienia wzrasta wielokrotnie. W przypadku demencji starczej, zmian chodu często obserwuje się zawroty głowy. A na tle roztargnienia pacjent może spaść praktycznie na równe miejsce. Złamania u pacjentów z otępieniem starczym nie są rzadkie - takie urazy mogą unieruchomić ofiarę przez kilka miesięcy lub nawet lat. Inne nieprzyjemne powikłania demencji starczej to: utrata kontroli nad oddawaniem moczu i defekacją; pojawienie się chorób skóry, wysypki pieluszkowe i odleżyny. Utrata umiejętności higieny w demencji starczej Osoby cierpiące na demencję starczą zawsze prędzej czy później mają problemy z higieną osobistą. W wyniku upośledzenia umysłowego pacjenci zaczynają zaniedbywać procedury higieniczne. Do tego trzeba być gotowym, aby krewni zawsze uważnie monitorowali, myli pacjenta, czy robi to jakościowo. Podejście do tej kwestii powinno być możliwie jak najdelikatniejsze, aby nie urazić i nie upokorzyć już i tak podatnego na zranienie starca. Szczególnym artykułem higieny jest opieka chorego, który nie ma już kontroli nad oddawaniem moczu i wypróżnianiem. Pacjent może po prostu "zapomnieć" na czas, aby pójść do toalety lub "zgubić się" we własnym mieszkaniu w poszukiwaniu toalety. Jeśli problemy dotyczą konkretnie powyższych sytuacji, możesz spróbować znaleźć wyjście: na drzwiach do toalety powinien być przyklejony wizerunek toalety, aby dać pacjentowi orientację; Drzwi do latryny powinny być uchylone, aby uniknąć trudności z ich otwarciem; Ubrania pacjenta powinny być łatwo rozpięte i usunięte, aby podczas chodzenia do toalety nie występowały żadne problemy; niektórzy starzy mężczyźni, krótko przed bezpośrednim pragnieniem oddania moczu lub wypróżnienia, zaczynają zauważalnie się martwić, zamieszać, zmieniać swoją pozę; te objawy często pozwalają "obliczyć" moment, aby w odpowiednim czasie doprowadzić pacjenta do toalety. Na późnym etapie demencji starczej zaleca się stosowanie specjalnych pieluszek i pieluszek przeznaczonych dla osób dorosłych. [45], [46], [47], [48], [49], [50], [51], [52], [53], [54], [55] Diagnostyka demencja starcza Pomimo mnóstwa charakterystycznych objawów, nie jest tak łatwo natychmiast zidentyfikować demencję starczą u osoby starszej: funkcjonalne i organiczne zaburzenia psychiki wymagają złożonego podejścia diagnostycznego. Oczywiście podstawą właściwej diagnozy jest badanie i przesłuchiwanie pacjenta podczas wstępnej konsultacji lekarskiej. Lekarz przede wszystkim zapyta: jakie bolesne oznaki stały się powodem poszukiwania pomocy medycznej; które mogą powodować rozwój choroby (częste spożywanie alkoholu, infekcje, uraz, silny stres, przyjmowanie leków psychoaktywnych); od jakiego wieku krewni zaczęli zauważać podejrzane objawy u danej osoby; czy pacjent miał problemy z zapamiętywaniem informacji, czy zdolność wyrażania myśli była odważna, czy zachowano introspekcję i planowanie; czy są jakieś problemy w domu; czy nastrój pacjenta często się zmienia. Etap głosowania jest również ważny dla różnicowania starczej demencji z pseudodementii, oligofrenii i innych wariantów demencji. Ponadto diagnoza różnicowa obejmuje zapewnienie specjalnych psychologicznych "testów na demencję". Test Mini-Cog ocenia jakość mechanizmu pamięci krótkoterminowej oraz koordynację przestrzenno-wizualną. Czas trwania testu - nie więcej niż pięć minut. Lekarz oferuje pacjentowi zapamiętanie trzech słów o innym znaczeniu (na przykład "herbata, stół, ołówek"). Następnie pacjent rysuje tarczę zegarową ołówkiem i zaznacza czas 9:15. Następnie lekarz prosi pacjenta o wypowiedzenie trzech sugerowanych wcześniej słów. Wśród złożonych testów bardzo popularne są KSHOPS (MMSE) i BLD (FAB). KSHOPS - skala, która ocenia stan psychiczny, pozwala określić jakość mowy, uważność, pamięć, a także orientację czasową i przestrzenną pacjenta. Jakość ocenia się według punktów: jeśli pacjent otrzymuje 24 punkty lub mniej, oznacza to obecność poważnego upośledzenia funkcji poznawczych. BPD jest w stanie potwierdzić otępienie czołowe u ludzi. Jeśli pacjent otrzymuje mniej niż jedenaście punktów, diagnoza może zostać uznana za potwierdzoną. Ponadto, po przeprowadzeniu wymienionych badań, przeprowadza się test oceniający codzienną aktywność. Ta metoda obejmuje odpowiedzi na dziesięć pytań, które charakteryzują codzienne nawyki pacjenta. Jeśli osoba otrzymała mniej niż 24 punkty zgodnie z SSHRS, a następnie odpowiedziała negatywnie przynajmniej na jedno z dziesięciu pytań, wówczas lekarz bez wątpienia może ustalić diagnozę demencji starczej. Aby zweryfikować poprawność diagnozy, należy przepro- wadzić szereg dodatkowych badań: badanie krwi (ogólne kliniczne, biochemiczne); określenie równowagi hormonalnej (najpierw bada się funkcję tarczycy); analizy na obecność kiły i ludzkiego wirusa upośledzenia odporności. Diagnostykę instrumentalną w demencji starczej reprezentują takie procedury diagnostyczne: obrazowanie metodą komputerową i rezonansu magnetycznego (badany jest mózg); encefalografia; diagnostyka ultrasonograficzna naczyń mózgowych; metody tomografii emisyjnej (jedno i dwufotonowe CT); nakłucie lędźwiowe (w niektórych przypadkach). W razie potrzeby należy skorzystać z pomocy i porady wąskich specjalistów (okulista, psychiatra, endokrynolog itp.). Często konieczne jest odróżnienie otępienia starczego od pseudodementii, co jest konsekwencją przedłużonego stanu depresyjnego. Aby wyjaśnić diagnozę, należy zastosować testy psychologiczne, a także test z deksametazonem. Istota próbki jest następująca: u pacjenta z otępieniem starczym, po podaniu leku zmniejsza się zawartość kortyzolu we krwi; u pacjenta z pseudodementacją zawartość kortyzolu nadal mieści się w normalnym zakresie. Ważne jest również odróżnienie pierwotnej demencji od wtórnej demencji. Jaka jest różnica między chorobą Alzheimera a starczą demencją? Choroba Alzheimera jest w rzeczywistości początkowym etapem rozwoju starczej korowej otępienia. Możesz nazwać tę patologię, jako rodzaj demencji i rodzaj starczej demencji. Dlatego lekarze zwykle nie różnicują tych stanów chorobowych ze względu na wspólne patogenetyczne, kliniczne i terapeutyczne aspekty. [56], [57], [58], [59], [60], [61], [62], [63], [64], [65], [66], [67] Z kim się skontaktować? Leczenie demencja starcza Medycyna nie ma żadnej jedynej terapeutycznej zasady, którą można by zastosować wszędzie, by zahamować rozwój demencji starczej. Dla każdego pacjenta leczenie wybiera się indywidualnie, co łatwo tłumaczyć dużą liczbą patogenetycznych kierunków, które mogą prowadzić do takiej choroby. Oczywiście, krewni pacjenta są natychmiast ostrzegani, że demencja starcza jest uznawana za proces nieodwracalny i nie ma możliwości całkowitego wyeliminowania patologii. Szczegółowe informacje na temat metod leczenia otępień starczych znajdują się w tym artykule. Zapobieganie Wszyscy wiedzą: w celu zapobiegania chorobom układu oddechowego należy rzucić palenie, a aby zapobiec zawałowi mięśnia sercowego, należy regularnie ćwiczyć i chodzić na świeżym powietrzu. Ale czy można zapobiec rozwojowi demencji starczej? Niestety, medycyna wciąż nie jest w stanie dokładnie określić przyczyny początku choroby, dlatego nie opracowano konkretnych metod jej zapobiegania. Oczywiście głównym czynnikiem ryzyka jest wiek. Na przykład w Wielkiej Brytanii co trzeci stary człowiek, który przekroczył próg 95 lat cierpi na demencję starczą. Co mówią o tym lekarze? Ważne jest monitorowanie pracy układu sercowo-naczyniowego, minimalizując ryzyko powikłań z jego strony. Palenie powinno być porzucone raz na zawsze. Musimy walczyć z otyłością, dobrze jeść, ćwiczyć regularnie, monitorować poziom cholesterolu we krwi i poziom cukru we krwi, monitorować ciśnienie krwi. [68], [69], [70], [71], [72], [73] Prognoza Ciężki przebieg demencji starczej jest charakterystyczny dla wczesnego rozwoju choroby. Prognoza jakości jest również zależny od stopnia i jakości stała się trwałym leczenie: jeżeli pacjent starannie i regularnie bierze leki na receptę, starają się być aktywne fizycznie, terminowe odwołuje się do lekarza o innych anomalii fizycznych, dalszy przebieg choroby można uznać za stosunkowo korzystne. Całkowite zatrzymanie rozwoju demencji starczej jest dziś niemożliwe. Leczenie powinno być zrobione: dzięki temu życie starszych pacjentów będzie wygodniejsze i stabilniejsze. Ile żyć z demencją starczą? Pomimo faktu, że każdy przypadek demencji starczej jest indywidualny, istnieją również statystyki, wskaźniki, które rozważymy. Uważa się, że po rozpoznaniu otępienia pacjent żyje średnio od siedmiu do dziesięciu lat. Ale zdarzają się przypadki, gdy pacjent żył 20, a nawet 25 lat. Co może wpłynąć na długość życia osób starszych z otępieniem starczym? Przede wszystkim jest to jakość opieki nad chorym. Jeśli bliscy ludzie wykazują cierpliwość, współczucie i są gotowi w każdej chwili, aby przyjść z pomocą - wtedy w takich rodzinach pacjenci z demencją mają wszelkie szanse, aby żyć dłużej. Do innych czynników długowieczności należy przypisać aktywność fizyczną, regularne ćwiczenia rozwijające zdolności intelektualne, pełną dietę witaminizowaną. Lekarze uważają, że czynniki te mogą wpływać na oczekiwaną długość życia pacjenta z otępieniem starczym. [74], [75], [76], [77], [78], [79], [80] Niepełnosprawność w demencji starczej Demencja starcza odnosi się do nabytych chorób. Oczywiście, pacjent, który cierpi na tę chorobę, w większości przypadków nie jest w stanie nie tylko pracować, ale także angażować się w samoobsługę. Pacjent stopniowo traci praktyczne umiejętności, jego pamięć słabnie, depresja i apatia często występują, więc często wymaga zewnętrznej opieki i obserwacji. Dlatego demencja starcza jest prawdziwym powodem rejestracji niepełnosprawności. Jedyny warunek: pacjent musi wydać pełnomocnictwo, ponieważ jest mało prawdopodobne, że będzie w stanie obsłużyć rejestrację niezależnie. Niepełnosprawność jest przywłaszczona, biorąc pod uwagę rodzaj choroby i stopień niepełnosprawności. Jednak większość pacjentów z chorobą taką jak otępienie starcze, wyznacza pierwszą grupę bez okresu ważności. Wyjątkiem może być pierwszy, łagodny etap choroby. [81], [82], [83], [84], [85], [86], [87], [88] Translation Disclaimer: The original language of this article is Russian. For the convenience of users of the iLive portal who do not speak Russian, this article has been translated into the current language, but has not yet been verified by a native speaker who has the necessary qualifications for this. In this regard, we warn you that the translation of this article may be incorrect, may contain lexical, syntactic and grammatical errors.

Brad Pitt - Brad Pitt urodził się 18 grudnia 1963 roku w Shawnee, w Oklahomie. Ma piątkę młodszego rodzeństwa. Jego ojciec był kierownikiem firmy transportu ciężarowego, a matka pedagogiem

Jeden z użytkowników Reddita podzielił się z całym światem wzruszającą historią swojej mamy Jacquie, która cierpi na starczą demencje. Zdjęcie wykonane w 2005 roku Początkowo błędnie uważano, że Jacquie cierpi na menopauzę. Miała tu jakieś 48 lat. 2010, na plaży Jacquie ma poważne problemy z pamięcią. Ponownie 2010, podczas rajdu motorowego Kobieta zawsze uwielbiała siedzieć na tylnym siedzeniu podczas takich przejażdżek, ale zaczynała mieć ataki paniki, kiedy zakładano jej hełm. Jeden z nich o mały włos nie doprowadził do wypadku. Wycieczka na plaży Jej waga drastycznie spadła, ciężko się z nią porozumieć. Narodziny wnuka Na ten moment czekała wiele lat. Mimo postępującej choroby, kobieta aktywnie uczestniczyła w spotkaniach towarzyskich Wnuk ma już 14 miesięcy Jacquie obchodzi się z nim bardzo delikatnie i ostrożnie. Kobieta traci zdolność chodzenia Zauważalny jest również kolejny, znaczny spadek wagi. Jacquie ma już 58 lat Jej oczy są prawie zawsze zamknięte, a jeśli je otwiera to patrzy w pustkę. Dziś kobieta zasypia w towarzystwie maskotek, które ją uspokajają Czasami się uśmiecha i głośno śmieje bez powodu Mam nadzieję, że wkrótce umrze. ibBKysh. 392 376 340 62 32 356 496 115 322

demencja starcza a śmierć